వెన్నెల లేని నిశీధిలో నిన్ను వదిలి జీవిత గమనంలో నా గమ్యంకై సాగిపోతున్నా, నేను నా హృదయమును నీ చెంత వదిలి వెడుతున్నాను. నీతో గడిపిన ప్రతి క్షణం ఎప్పటికీ చెరిగిపోని తీపి గుర్తుగా, ఈ ఎడబాటు ఓ తీపి బాధగా నాతో నా జీవిత పయనంలో నాకు తోడుగ తీసుకెళ్తున్నా.. ఈ క్షణంలో నీ కనులలోకి సూటిగా చూసే ధైర్యంలేక నాలో నేనే విలపిస్తున్నాను.నిన్ను చూడలేని నా కనులకు అంధకార జ్వాలలు అలుముకుంటున్నాయి. నాలోని ప్రతి అంగం ఈ ఎడబాటును భరించలేక విలపిస్తున్నాయి.
కాలం చేసే తప్పుకు మనం ఇలా బలి కావలసిందేనా? నీ ధరికి చేరిన ఆ క్షణం అలానే నిలిచిపోయి వుంటే ఎంత బావుండో..! ఒకే ప్రాణమైన మనల్ని నువ్వు, నేను వేరు వేరు గూటి గువ్వలం అంటూ అమానుషంగా విడదీస్తున్న ఈ విధి ఆగడాలను ఆపే వాడే లేడా?? జగత్తులో అత్యంత గొప్పదైన ప్రేమ కూడ ఈ నరకపు కోతలను అనుభవించాలా?
ఆసలు నీవు నా జీవిత పుటలలోకి తియ్యని కావ్యంలా ఎందుకొచ్చావ్? ఎందుకు నన్ను నీ ప్రేమలో బంధించావ్? ఇప్పుడిలా ఎందుకు నా మనసుకు గాయం చేస్తున్నావ్? నీ స్నేహం, నీ కన్నుల భాష్యాలు, నీ తీయని పలుకులు మరలా నాకు దొరికేనా??
మన తీపి ఙ్నాపకాలనే నీకు కన్నీటిగా మిగిల్చి శూన్యం లోకి వెళ్తున్నాను. మరు జన్మకైనా ఒకే గూటి గువ్వలలా జీవితమంతా కలిసుండాలని ఆ భగవంతున్ని ప్రార్ధిస్తూ, నీకు నా కన్నీటి వీడ్కోలు.......
---Swaraanjan
No comments:
Post a Comment